Językoznawca, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek PAN, redaktor Słownika języka polskiego. Kształcił się w gimnazjum w Moskwie (do 1917), podjął następnie studia językoznawcze na uniwersytecie moskiewskim; w 1918 przeniósł się na Uniwersytet Warszawski, ale w tymże roku został powołany do wojska i służył do 1920. W latach 1920–1923 kontynuował studia na UW i obronił w 1923 doktorat. Podjął pracę na uniwersytecie jako starszy asystent w Katedrze Języka Polskiego (1924–1927); w latach 1927–1929 uzupełniał studia w Ecole Nationale des Langues Orientales Vivantes
w Paryżu i był tam lektorem języka polskiego. W 1928 został docentem w Katedrze Języka Polskiego UW, a w 1930 kierownikiem tej Katedry i profesorem nadzwyczajnym; od 1938 profesor zwyczajny. W latach 1935–1939 był dyrektorem Instytutu Fonetycznego UW. Kierował również Pracownią Dialektologiczną PAN w Warszawie. Na UW prowadził wykłady z języka polskiego, słowotwórstwa i językoznawstwa ogólnego. W 1939 brał udział jako żołnierz w kampanii wrześniowej, a w latach 1940–1944 wykładał na tajnym Uniwersytecie Warszawskim.
Był członkiem czołowych polskich akademii i towarzystw naukowych. Zajmował się gramatyką opisową języka polskiego, dialektologią, słowotwórstwem, fonetyką, semantyką, leksykologią i dydaktyką języka polskiego. Jest uważany za twórcę warszawskiej szkoły dialektologicznej. Określił podstawowe metody badawcze w dialektologii. Sformułował zasady wydawania słowników. Był redaktorem naczelnym Słownika języka polskiego zawierającego ok. 130 000 haseł napisanych na podstawie 5 milionów cytatów z 3 tysięcy utworów literackich, prac naukowych, artykułów prasowych i innych źródeł. W jego dorobku jest około 800 publikacji naukowych.
