Na przestrzeni całego XX wieku każdy nowy nurt artystyczny starał się wyjść z ramy tradycyjnego rozumienia tego, czym w ogóle jest sztuka.
Ciągłe rozmywanie granic doprowadziło do tego, że jakiekolwiek działanie albo rezultat działania artysty zaczęły być traktowane jak przedmiot sztuki. Dziś niemożliwe jest wyznaczenie granicy miedzy sztuką i nie-sztuką, a jakakolwiek klasyfikacja jest obarczona subiektywnością.
Tradycyjnie uważa się, że muzea i galerie pozostają domem i najlepszym miejscem do prezentacji współczesnej sztuki, jednak począwszy od lat 20. minionego wieku radykalne artystyczne eksperymenty były nakierowane na pełne zniesienie granic między sztuką i codziennością. Stare, przemysłowe budynki, miejskie ulice, Internet i mass media stają się idealnymi miejscami wystaw.
Dzisiaj aktywni mieszkańcy miast już nie są skłonni uznawać sztuki za zamknięty system, zorientowany sam na siebie. Używają artystycznego języka jako instrumentu zmiany rzeczywistości: zaczynając od naprawiania miejskich mebli a kończąc na walce o nowe formy ustroju państwa.
Niesankcjonowane interwencje w miejską albo medialną przestrzeń, zorientowane na transmisję nowej, bezkompromisowej wizji przyszłości, stają się taktyką zmiany teraźniejszości.
Partizaning – to nie tylko nazwa naszego bloga, ale także nazwa nowego zjawiska, zrodzonego na styku sztuki ulicznej i działalności społecznej. Opracowujemy i popularyzujemy ten termin właśnie w Rosji, gdzie sprytne, prywatne, niesankcjonowane przez nikogo oświadczenie albo działanie może stać się kluczową formą społecznych i kulturowych zmian.
Zadanie naszego projektu to wyrażenie i popularyzacja idei swobodnego manifestowania albo działania, nakierowanego na ponowne przemyślenie, przebudowanie i ulepszenie miejskiej przestrzeni i społeczeństwa.
Tekst: partizaning.org
Tłumaczenie: Michał Grelewski
Oryginalny tekst: http://partizaning.org/?page_id=6
