Urodził się 2 marca 1877 roku w Poniecu. Rodzice byli Polakami. Po ukończeniu szkoły realnej odbył roczną służbę w wojsku pruskim. W latach 1896-98 odbył szkolenie w berlińskiej Szkole Artylerii. Po ukończeniu kursu oficerskiego w 1901 roku został oficerem-topografem. W czasie I wojny światowej przebywał najpierw na froncie francuskim, a od września 1915 roku – na froncie wschodnim. Był dowódcą oddziału topograficznego zajmującego się opracowywaniem i unacześnianiem map, interpretacją zdjęć lotniczych i drukiem map. Po zakończeniu wojny Niemcy oddelegowali go do Warszawy do powstałej tam szkoły mierniczej. Kreutzinger najpierw
był wykładowcą, a później jej kierownikiem. Po odzyskaniu niepodległości zgłosił się do Wojska Polskiego. W grudniu tego samego roku został dyrektorem nauk w Wojskowej Szkole Mierniczej. W 1919 roku został komendantem Kursów. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był z kolei szefem grup pomiarowych na froncie północnym i środkowym. Od 1926 do 1932 roku był szefem Wojskowego Instytutu Geograficznego w Warszawie. W czasie kierowania WIG dał się poznać jako wybitny fachowiec, który nie tylko zreorganizował i unowocześnił tę instytucję, ale i postawił kartografię wojskową na bardzo wysokim poziomie. W czasie jego szefowania WIG rozpoczął prace nad jednolitą siecią triangulacyjną dla całego kraju, zaczął wydawać mapy wojskowe w nowoczesnej wielokolorowej szacie graficznej. Był również autorem podręczników oraz autorem wielu artykułów. W czasie jego szefowania Wojskowy Instytut Geograficzny stał się wiodącą instytucją tego typu w Europie. W 1932 roku przeszedł w stan spoczynku. We wrześniu 1939 roku zginął wraz ze żoną, prawdopodobnie podczas ewakuacji w kierunku Warszawy.
