Сórka malarza Jana Świerczyńskiego – jej nazwisko jest wynikiem metrykalnej pomyłki, której nigdy nie sprostowała – i Stanisławy z Bojarskich. Wychowanie w pracowni malarskiej, gdzie więcej było sztuki, niż środków do życia odcisnęło na niej piętno. Na studia artystyczne nie poszła ze względów materialnych. Studiowała polonistykę. Studia te od razu zaowocowały nowymi doznaniami artystycznymi z powodu odkrycia i pokochania przez nią staropolszczyzny. Debiutowała wierszem «Śnieg» w 1930 roku w «Płomyku». Poetka nowatorka, została pisarką już w latach trzydziestych, ale dopiero po sześćdziesiątce dokonała przełomu w poezji polskiej. Jej tomy – «Jestem baba» i «Budowałam barykadę»
stanowiły jednoosobową rewolucję. Ona pierwsza w poezji polskiej zaczęła o losie kobiety i jej uczuciach mówić własnym głosem kobiety. Tom «Jestem baba» był wstrząsem dla publiczności czytającej. Czesław Miłosz uznał ją obok Mirona Białoszewskiego za wielką odnowicielkę poetyckiej polszczyzny. Trzydzieści lat zabrało jej stworzenie nowego języka do wyrażenia przeżyć powstania warszawskiego. Już w czasie okupacji czuła, że język jej przedwojennej poezji nie wystarcza na opisanie rzeczywistości. W poezji Świrszczyńskiej kobieta rodzi nie tylko dzieci, ale i świat. Występuje w wielu różnych rolach, bardzo często wyrażone są one w pierwszej osobie. Zawsze żyła pełnią życia i o pełni życia pisała: wiersze erotyczne, wiersze o cierpieniu, wiersze o radości.
