Wielki Tydzień w chrześcijaństwie to uroczysty czas upamiętniający ostatnie dni Chrystusa, przygotowujący do największego święta chrześcijan, Zmartwychwstania Pańskiego. Szczególnym czasem w Wielkim Tygodniu jest Triduum Paschalne.
Wielki Czwartek
Tego dnia w Kościele świętuje się pamiątkę ustanowienia dwóch sakramentów – Eucharystii i kapłaństwa. Podczas porannej mszy w katedrze biskup święci olej Krzyżma i olej chorych. W trakcie tej mszy święci się oleje potrzebne do udzielania sakramentów chrztu, bierzmowania i kapłaństwa, a także do konsekracji kościołów i ołtarzy oraz olej chorych używany przy sakramencie namaszczenia chorych. Kapłani obecni w katedrze ze swoim biskupem odnawiają w Wielki Czwartek przyrzeczenia złożone podczas święceń.
Eucharystia jest sprawowana w Wielki Czwartek we wszystkich Kościołach. Przypomina i uobecnia Ostatnią Wieczerzę. W jej trakcie Pan Jezus ustanowił Najświętszy Sakrament i sakrament kapłaństwa. W trakcie tej liturgii po śpiewie „Chwała na wysokości” milkną dzwonki (zostają zastąpione przez kołatki) i organy. Nie będą one używane w liturgii aż do Wigilii Paschalnej w Wielką Sobotę w nocy.
Po kazaniu – w katedrze biskup, a w innych kościołach, gdzie zwyczaj ten jest praktykowany, proboszcz myje nogi dwunastu przedstawicielom parafii. Jest to powtórzenie gestu Pana Jezusa, który w Wieczerniku umył nogi apostołom, dając im przykład miłości.
Po Mszy św. Wieczerzy Pańskiej tradycyjnie z ołtarzy zdejmuje się obrusy i świece, a Najświętszy Sakrament przenosi do tzw. Ciemnicy. Symbolizuje ona samotność Chrystusa w Ogrodzie Oliwnym i po osądzeniu przez Sanhedryn w więzieniu.
Najświętszy Sakrament pozostaje tam aż do wieczornej liturgii Wielkiego Piątku.
Wielki Piątek
Wielki Piątek jest drugim dniem Triduum Paschalnego charakteryzującym się zadumą nad męką i śmiercią Chrystusa, skupieniem, powagą, wzmożoną pobożnością i gorliwością praktyk religijnych. Jest to jeden z dwóch dni w roku (drugim jest Popielec), w których obowiązuje post ścisły polegający na powstrzymaniu się od spożywania mięsa i pokarmów mięsnych oraz ograniczeniu liczby posiłków. W Wielki Piątek w kościołach katolickich odprawiane są nabożeństwa Drogi Krzyżowej, często przed Liturgią Męki Pańskiej. W rzymskim Koloseum droga krzyżowa odprawiana jest pod przewodnictwem papieża, który tradycyjnie podczas niej niesie drewniany krzyż.
Wielki Piątek jest dla katolików jedynym dniem w roku, w którym nie sprawuje się Eucharystii. W tym dniu sprawowana jest Liturgia Męki Pańskiej, która umożliwia wiernym przyjęcie Komunii Świętej. Wielkopiątkowa liturgia jako pamiątka zwycięstwa odniesionego przez umęczonego i ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa, charakteryzuje się zwyczajem używania szat liturgicznych w kolorze czerwonym symbolizujących miłość zwyciężającą na krzyżu, brakiem instrumentów muzycznych i dzwonków (w ich miejsce stosowane są drewniane kołatki), jak również nie ma pieśni na wejście.
Na początku liturgii w chwili ciszy i skupienia celebrans leży krzyżem przed ołtarzem, a wokół niego zgromadzeni wierni klęczą. Po modlitwie wstępnej następuje Liturgia Słowa Bożego, w której skład wchodzą dwa czytania, psalm oraz opis Męki Pańskiej z Ewangelii św. Jana. Centralnym wydarzeniem liturgii wielkopiątkowej jest Adoracja Krzyża, podczas której kapłani, służba liturgiczna oraz wierni składają pocałunek na figurze Jezusa zawieszonej na krzyżu. Po niej następuje Komunia Święta, a po jej zakończeniu Jezus pod postacią eucharystyczną zostaje przeniesiony do specjalnie przygotowanej kaplicy adoracji — symbolizującej Grób Pański. W wielu kościołach rozpoczyna się wówczas całonocna adoracja przy Grobie Pańskim, podczas której śpiewane są Gorzkie Żale i trwa czuwanie.
Wielka Sobota
Wielka sobota, to ostatni dzień Wielkiego Tygodnia, a zarazem trzeci i ostatni dzień Triduum Paschalnego, tuż przed Niedzielą Wielkanocną. W Kościele Katolickim dzień ten jest dniem wyciszenia i oczekiwania na przyjście Chrystusa. Przez cały dzień trwa adoracja Najświętszego Sakramentu w przygotowanej specjalnie na tę okazję kaplicy symbolizującej grób Chrystusa. Tradycyjnie przy Grobie Pańskim czuwają ministranci, harcerze a niekiedy również strażacy.
Liturgia wigilii paschalnej jest najważniejszą celebracją w roku liturgicznym. Zgodnie z bardzo dawną tradycją noc poprzedzająca Niedzielę Zmartwychwstania powinna być czuwaniem na cześć Pana (Wj 12, 42). Wierni, posłuszni upomnieniu Ewangelii (Łk 12, 35 nn), trzymają w rękach zapalone świece. Wszystkie obrzędy wigilii paschalnej odbywają się w nocy: nie wolno ich rozpocząć, zanim nie zapadnie noc, a należy je zakończyć przed świtem niedzieli. Kapłani ubierają się w szaty mszalne koloru białego.
Tradycyjnie w Wielką Sobotę dokonywany jest obrzęd poświęcenia pokarmów spożywanych następnie podczas śniadania w Niedzielę Wielkanocną. Pokarmy przynoszone są najczęściej w wiklinowych koszykach nierzadko przyozdobionych wstążkami, kwiatami i białymi, koronkowymi serwetkami. Wśród święconki nie może zabraknąć chleba — na pamiątkę cudownego rozmnożenia chleba dokonanego przez Chrystusa na pustyni w celu nakarmienia słuchających go tłumów, jaj (najczęściej kurzych) — symbolizujących nowe życie, mięsa — na pamiątkę baranka paschalnego spożywanego przez Chrystusa podczas uczty w wieczerniku w Wielki Czwartek.
Źródło: www.kalendarzswiat.pl
