London Escorts sunderland escorts

Stanisław Barańczak – Geniusz z Poznania

Z całą pewnością – Geniusz z Poznania. Polski. Co prawda, po upływie lat,  słuchając wypowiedzi moich wnucząt i przedstawicieli „Nowej Fali” poetyckiej  nad Wartą,  jest on  mniej czytelny dla młodego pokolenia  poznańskich Pegazów. Znają  poetę już  przede wszystkim jako tłumacza i bohatera morałowego dzieła na budynku Collegium Novum.

Opowiedziałam dzisiaj wnukowi Milanowi przy okazji Dnia Urodzin, przypadającego akurat na dzień 11 Listopada i Dzień św. Marcina, i w przededniu Dnia Urodzin S. Barańczaka, że miałam szczęście  znać Stanisława. Nie chciał mi uwierzyć. Przecież to lata 70. XX wieku! To tak, jakbym znała Adama Mickiewicza! Może i jest w tym trochę prawdy; studiowałam na uczelni noszącej jego imię, długie lata odnajdywałam jego ślady i byłam jedną z pomysłodawczyń budowy pomnika (jedynego w Rosji) wieszcza narodowego w Sankt Petersburgu.

Stanisław Barańczak?! Chodziliśmy po tych samych schodach w Collegium Philosophicum na Matejki, jeździliśmy na zajęcia tymi samymi tramwajami, namawialiśmy wykładowców na kawowe zajęcia w niedalekiej restauracji. Ale chodzenie chodzeniu nie równe. Chodzeniu Stanisława zawsze towarzyszyła aureola zainteresowania i komentarzy:

„Patrz, patrz, to On!” Kim był On? Dowiedziałam się o tym na burzliwym zebraniu POP (podstawowa organizacja partyjna) Wydziału Filologicznego UAM, właśnie na Matejki (jesień, 1967).  Wypełniona po brzegi sala: krążące listy i liściki. Podpierane ściany. Nerwy organizatorów i sekretarzy.

Początek – nuda. Sprawozdania, procenty, niezrozumiałe wyjaśnianie spraw towarzyskich i partyjnych. Doszło do przyjęcia nowych członków PZPR. Pierwsze dwie kandydatury poszły gładko. Zacięło się przy Stanisławie. Najpierw były ogólniki (zdolny, patriota, wizytówka Wydziału). Naraz pękła tama  – zaczęto zadawać  zaangażowane pytania, a i każdy z profesorów miał coś, z obowiązku, do powiedzenia. Kilkoosobowa grupa studentów pierwszoroczniaków (w tym ja), siedząca na tzw. Kamczatce, początkowo nie wiedziała o co chodzi. Po chwili zaczęliśmy trzymać kciuki za Stanisława. Na przekór „reżyserom”. Odpowiadał logicznie i mądrze. Był już na drugim roku polonistyki. I nie bał się! Kierownictwu Wydziału bardzo zależało,  by Stanisław był członkiem PZPR. No i został, przy kilku głosach „przeciw” i kilku „wstrzymujących się”.

Marzec 1968. Tłumy studenckie na placu Adama Mickiewicza. Milicja. Pałowanie. Szczególnie tych z parzenicami. Uciekaliśmy w stronę akademika im. Hanki Sawickiej na ulicy Stalingradzkiej.

Często jestem przy pomniku Adama Mickiewicza. Oglądam mural Stanisława Barańczaka. W Bibliotece Uniwersyteckiej na Ratajczaka nadal chodzę po schodach i posadzkach, pamiętających czasy pokolenia ’68. Zatrzymuję się przy stole, w pobliżu okna, gdzie nieraz siedział Stanisław ze swoją przyszłą i wierną małżonką Anną.  Jestem pewna, że nie tylko one zachowały pamięć o wybitnym polskim poecie – mieszkańcu Poznania z nimbem   geniusza narodowego.

Teresa Konopielko
13 listopada 2020, Poznań

Zdjęcie w tle: Janina Barańczak / Fotonova

Anna Svetlova
Kulturoznawczyni, lektorka, tłumaczka. Urodziła się i wychowała się w Petersburgu. Absolwentka studiów komparatystycznych w Krakowie, doktorantka na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Więcej od tego autora

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

Powiązane

Podcast "Z Polską na Ty"spot_img

Ostatnie wpisy

Rok 2022 – rok polskiego romantyzmu

Romantyzm to szeroki nurt w kulturze, który dał nazwę epoce w historii sztuki i historii literatury trwającej od lat 90. XVIII wieku do lat...

BABCIU, DZIADKU, coś wam dam

BABCIU, DZIADKU, coś wam damJedno serce które mam.A w tym sercu same róże,ŻYJCIE NAM STO LAT, a nawet dłużej!21 i 22 stycznia w Polsce...

Bez względu na porę roku

"Bez względu na porę roku, dnia i stan pogody – stawię się w oznaczonym miejscu i godzinie i udam się w góry celem niesienia pomocy...

Chcesz być na bieżąco?

Zapisz się na newsletter Gazety Petersburskiej