Owacją na stojąco nagrodziła polska publiczność październikowe gościnne występy Teatru Aleksandrinskiego. „Ożenek” Fokina został zaproszony do Warszawy na pierwszą edycję festiwalu Spotkanie Teatrów Narodowych. Spotkanie Teatrów Narodowych to przegląd teatrów z Europy, które w swoich krajach pełnią funkcje scen narodowe. Poza teatrem Aleksandrinskim wystąpią: mediolański Piccolo Teatro z „Trylogią wakacyjną” Carla Goldoniego, paryska Comédie-Française pokaże „Podział Południa” Paula Claudela, zaś Burgtheater z Wiednia zaprezentuje „Kobietę diabła” Karla Schoenherra. Wystąpią też Bułgarski Naroden Teatar Iva Vasov z „Don Juanem” i Teatur National Martin Sorescu z Rumunii z „Wieczorem Trzech Króli”.
Tymczasem Fokin pokazuje, że tak nie jest. Że „Ożenek” może być niepokojącą opowieścią o naszych słabościach. Reżyser — tak jak współcześni rosyjscy dramatopisarze — Nikołaj Kolada czy Iwan Wyrypajew — zagląda swoim bohaterom do najgłębszych zakamarków ich duszy. Widzimy ich przerażenie, wątpliwości, czujemy, że są samotni. A jednocześnie sztuka nie traci swojego poczucia humoru, lekkości. «„Ożenek” — typowa komedia, ma jednak, jak większość utworów Gogola, drugie, dramatyczne dno. To sztuka o ludziach nieuleczalnie samotnych, obawiających się bliskości z drugim człowiekiem» — mówił wybitny reżyser Walerij Fokin.Teatr Aleksandrinski
Najstarszy stały zawodowy teatr w Rosji, jeden z najstarszych w Europie. Założony 30 sierpnia 1756 roku w Sankt Petersburgu, powstał na mocy dekretu carycy Elżbiety I, córki twórcy polityki kulturalnej państwa rosyjskiego Piotra Wielkiego. Należał do grupy tzw. teatrów imperatorskich, czyli utrzymywanych przez dwór. Początkowo mieścił się w: pałacu hrabiego Gołowkina (obecnie gmach Akademii Sztuk Pięknych, 1756–1759), Pałacu Zimowym (1759–1783), Teatrze Wielkim (obecnie gmach Konserwatorium Muzycznego, 1783–1811, 1828–1832) oraz w niezachowanym do dziś Teatrze Małym (1811–1828). W roku 1832 otrzymał swoją stałą siedzibę, klasycystyczny budynek według projektu architekta Carla Rossiego przy Newskim Prospekcie. Wówczas otrzymał również swoją nazwę: Aleksandrinski – od imienia żony cara Mikołaja I, Aleksandry Fiodorowny. Wkrótce stał się jednym z symboli miasta i władzy monarszej. Od roku 1937 jego pełna oficjalna nazwa brzmi: Państwowy Akademicki Teatr Dramatyczny im. Aleksandra Siergiejewicza Puszkina. Z początkiem lat dziewięćdziesiątych wieku XX powrócono jednak powszechnie do nazwy pierwotnej.
Odbyły się tu prapremiery większości najważniejszych arcydzieł rosyjskiego dramatu: od Aleksandra Gribojedowa i Nikołaja Gogola, przez Aleksandra Puszkina i Michaiła Lermontowa, Iwana Turgieniewa i Fiodora Dostojewskiego, do Lwa Tołstoja i Antona Czechowa. Na scenie Teatru Aleksandrinskiego występowali aktorzy tej miary, co Wasilij Karytygin, Wiera Komissarżewska, Nikołaj Czerkasow, Jekaterina Korczagina-Aleksandrowskaja, Bruno Freindlich i Nina Urgant. Reżyserowali tu m.in. Grigorij Kozincew, Władimir Kożicz, Georgij Towstonogow i Nikołaj Akimow. Z teatrem często ściśle współpracowali również wybitni artyści: malarze, jak Konstanty Korowin i Aleksander Benois, czy kompozytorzy, jak Aleksander Glazunow i Dymitr Szostakowicz.
