Urodził się w 1892 roku w Kałużycach na Mińszczyźnie (Białoruś). Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Jego ojciec był powstańcem z 1863 roku. W latach szkolnych na równi stawiał naukę i konspirację. W Krakowie podjął studia na Wydziale Praw Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednocześnie uczył się w Szkole Nauk Politycznych, którą ukończył w roku 1914. Skończył również studia prawnicze w Warszawie. W 1916 roku poślubił w Kijowie Zofię z Małagowskich. Walczył na frontach I wojny światowej. W 1917 roku wstąpił do tworzących się w Rosji Polskich Sił Zbrojnych, zwanych Polskim
Korpusem Wschodnim pod dowództwem gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego. Po opuszczeniu Rosji pracował jako korespondent. Jego pierwszą książką były „Strzępy epopei”. Przed drugą wojną światową napisał jeszcze dwie książki, które odniosły sukces. „Na tropach Smętka” – reportaż z Prus Wschodnich, za który ścigany był przez hitlerowców oraz „Sztafetę” o polskim pochodzie gospodarczym, ukazującą trud młodego państwa w tworzenie COP-u. Po wybuchu wojny w 1939 roku, trafił do Rumunii, gdzie powstały jego opowiadania żołnierskie. Mimo że był poza krajem, napisał najgłośniejsze dzieła o Wrześniu 39’ takie jak „Hubalczycy” i „Westerplatte”. W latach 1943-1946 był korespondentem wojennym we Włoszech i na Bliskim Wschodzie, co zaowocowało powstaniem „Bitwy o Monte Casino”. Od 1949 roku przebywał w Ameryce. Choć na emigracji pisarz nie czuł się najlepiej, to publikował bardzo dużo. Po powrocie do Warszawy w 1958 roku, Wańkowicz zamieszkał w kamienicy na rogu Puławskiej i Rakowieckiej (vis-a-vis dawnego kina Moskwa), gdzie prowadził Dom Otwarty. W 1964 został pozbawiony prawa do druku. Z polecenia Władysława Gomułki aresztowany był na pięć tygodni. Skazany był na pięć lat więzienia. Wskutek amnestii karę obniżono do 1,5 roku, jednak i tak nigdy jej nie odbył. Przez 20 ostatnich lat życia był najpopularniejszym i najbardziej poczytnym polskim pisarzem. Był mistrzem języka polskiego, wrażliwym na różne odmiany i barwy polszczyzny, wychwytującym zmiany w nim zachodzące. Swój majstersztyk osadzał w opowieściach reportażowych, w których wierność dla faktów łączył z elementami fabularnej fikcji i swadą narracyjną. Dzieła Wańkowicza tłumaczone były na języki: niemiecki, angielski i francuski. Zmarł 10 września 1974 roku.
