Ireneusz Iredyński (wł. Ireneusz Kapusto), ur. 4 czerwca 1939 w Stanisławowie, zm. 9 grudnia 1985 w Warszawie; prozaik, dramaturg, poeta, scenarzysta i autor piosenek. Miał 17 lat, gdy zadebiutował wierszami na łamach prasy literackiej. Pierwszy tom poetycki „Wszystko jest obok” wydał w 1959 roku. Sławę zdobył pierwszą powieścią „Dzień oszusta” (1962). Z uznaniem krytyki spotkały się również jego następne książki: „Ukryty w słońcu” (1973), „Człowiek epoki” (1971), „Manipulacja” (1974). Największe sukcesy odniósł jednak
w teatrze. Jego sztuki („Trzecia pierś”, „Żegnaj, Judaszu”) wystawiano w Szwajcarii i („Jasełka-moderne”) w Niemczech. Ostatnim triumfem Iredyńskiego na deskach scenicznych był „Ołtarz wzniesiony sobie”, wystawiony przez Teatr Polski w Warszawie w gorącym czasie 1981 roku. Według jego scenariuszy powstały popularne w swoim czasie filmy: „Kardiogram” (1971), „Anatomia miłości” (1972), „Niedziela pewnego małżeństwa w mieście przemysłowym średniej wielkości” (1977), „Roman i Magda” (1978), „Magiczne ognie” (1983). Był też autorem wielu słuchowisk radiowych oraz wielu tekstów piosenek (m.in. „Moja miła, moja cicha, moja śliczna”, ”Jestem cała w twoich rękach”, ”Tak daleko jesteś nocą”, „Znaki”). Iredyński kontestował tradycyjną estetykę i obyczajowość. I w życiu, i w twórczości prowokował, ale także moralizował, pozując na nihilistycznego cynika. „Był człowiekiem wielkiego talentu, kuglarskiej łatwości pisania i oryginalnej wyobraźni” — zwięźle podsumował go Marek Nowakowski.
