Państwowa Komisja Wyborcza podała 5 lipca o godz. 17.00 pełne i oficjalne wyniki wyborów prezydenckich. Na kandydata PO zagłosowało 53,01 proc. wyborców, a na kandydata PiS 46,99 proc.
Frekwencja wyniosła 55,31 proc. Jak poinformowała PKW, na Bronisława Komorowskiego zagłosowało 53,01 procent wyborców. Jarosław Kaczyński zdobył procent 46,99 poparcia.
Według informacji
Gazety Petersburskiej w Sankt Petersburgu w II turze wyborów wzięły udział 402 osoby, głosów ważnych oddano 397. Jarosław Kaczyński uzyskał 24,38 proc. głosów, Bronisław Komorowski – 74,38 proc. Odnotowano niebywałą, w porównaniu z innymi okresami wyborczymi frekwencję wyborców.
Prezydent-elekt złoży przysięgę nie później niż 7 dni po ogłoszeniu Sądu Najwyższego. Datę złożenia przysięgi wyznaczy Zgromadzenie Narodowe.
W Sejmie RP jest już szóstą kadencję. Poseł, później wiceprzewodniczący i przewodniczący komisji, w piątej kadencji wicemarszałek. Wybrany z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu nr 20 Warszawa II, czyli okolicach Warszawy. Uzyskał największą ilość – prawie 140 tysięcy głosów.
Bronisław Komorowski urodził się 4 czerwca 1952 roku w Obornikach Śląskich k. Wrocławia, w rodzinie ziemiańskiej o silnych tradycjach niepodległościowych. Na Dolny Śląsk rodzinę Komorowskich powojenne losy rzuciły z dalekich kresów wschodnich i z Wilna. Wczesne dzieciństwo spędził w Poznaniu u rodziców matki, którzy po wojennej tułaczce wrócili do Wielkopolski.
Lata 1957–1959 Bronisław, jego rodzice i dwie siostry spędzili w podwarszawskim Józefowie k. Otwocka. Od 1959 do 1966 roku Komorowscy mieszkali w Pruszkowie pod Warszawą. Tam przyszły marszałek chodził do szkoły podstawowej, którą ukończył już w Warszawie, gdzie rodzina przeniosła się w 1966 roku. Bronisław Komorowski jest absolwentem XXIV LO im. Cypriana Kamila Norwida oraz Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. Od wielu lat jest związany z ruchem harcerskim. W harcerstwie poznał żonę Annę Dembowską. W działalność opozycyjną zaangażował się już jako licealista, brał udział w manifestacjach, m.in. w czasie wydarzeń marcowych w 1968 roku. Pierwszy raz został aresztowany w grudniu 1971 roku. Miał wówczas zaledwie 19 lat.
W 1976 roku uczestniczył w akcjach pomocy dla poszkodowanych robotników Radomia i Ursusa. Współpracował z Komitetem Obrony Robotników i Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Organizował manifestacje patriotyczne. Był podziemnym drukarzem, dziennikarzem, kolporterem i wydawcą, m.in. Biblioteki Historycznej i Literackiej. W ciągu wielu lat podziemnej działalności wielokrotnie aresztowany i represjonowany. Internowany w okresie stanu wojennego. Od września 1982 roku był redaktorem niezależnego, podziemnego pisma „ABC” (Adriatyk – Bałtyk – Morze Czarne). Pismo zajmowało się problematyką wschodnią i państw Europy Środkowowschodniej.

W 1977 roku ożenił się. Ma pięcioro dorosłych już dzieci: Zofię, Tadeusza, Marię, Piotra i Elżbietę. Również w 1977 roku obronił pracę magisterską i rozpoczął pracę w Zespole Prasy PAX na stanowisku stażysty redakcyjnego. W latach 1980-1981 pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze. W okresie stanu wojennego i później, do 1989 roku, był nauczycielem w niższym seminarium duchownym w Niepokalanowie, gdzie wykładał historię. Po 1989 roku został członkiem władz krajowych Wspólnoty Polskiej – stowarzyszenia wspomagającego Polaków poza granicami kraju. Był także przewodniczącym Fundacji Pomocy Bibliotekom Polskim, prezesem Zarządu Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego jak i prezesem Ligi Morskiej i Rzecznej.
Od 1989 roku sprawuje stanowiska w służbie państwowej. W latach 1989–1990 był dyrektorem gabinetu Aleksandra Halla w Urzędzie Rady Ministrów. W 1991 roku został po raz pierwszy posłem na Sejm, którym zasiada już szóstą kadencję. Pracował w Komisji ds. Polaków poza granicami kraju oraz w Komisji Obrony Narodowej; następnie w Komisji Spraw Zagranicznych. W latach 1990–1993 pełnił funkcję cywilnego wiceministra obrony narodowej ds. wychowawczo-społecznych w rządach Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego, Hanny Suchockiej. Od 1997 do 2000roku przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej. W latach 2000–2001 piastował stanowisko ministra Obrony Narodowej w rządzie Jerzego Buzka. Od 2001 roku był zastępcą przewodniczącego Sejmowej Komisji Obrony Narodowej oraz członkiem Sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych. Bronisław Komorowski należał do Unii Wolności, w której pełnił m.in. funkcję sekretarza generalnego, następnie do Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego, w którym był m.in. wiceprzewodniczącym.
Od 2001 roku jest członkiem Platformy Obywatelskiej, w której pełnił funkcję przewodniczącego Regionu Mazowsze, a od czerwca 2006 roku jest wiceprzewodniczącym całej Platformy Obywatelskiej. W październiku 2005 roku został wybrany na wicemarszałka Sejmu V kadencji. Przed ostatnimi wyborami opracował fragmenty programu PO dotyczące polskiej polityki zagranicznej. Do Sejmu VI kadencji Bronisław Komorowski wszedł z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu nr 20 Warszawa II. Uzyskał największą liczbę głosów w historii tego okręgu – prawie 140 tysięcy. W dniu 5 listopada 2007 r. Sejm 292 głosami wybrał Bronisława Komorowskiego na marszałka Sejmu VI kadencji. W prawyborach mających wyłonić kandydata Platformy Obywatelskiej na prezydenta zdobył, 68,5 procent poparcia, wygrał głosowanie w skali całego kraju, we wszystkich grupach wiekowych i we wszystkich regionach.
Źródło: strona B.Komorowskiego